0 ναός της Αγίας Παρασκευής στην Παλιά Γοδοβάσδα κτίστηκε το 1759. Στην ξύλινη πόρτα της κεντρικής εισόδου στο νότιο μέρος του ναού είναι χαραγμένη η επιγραφή “εκτίσθη εκ θεμελίου 1759-Κώστας γράφω”. Το 1760 κτίστηκε ο γυναικωνίτης, όπως φαίνεται από μια επιγραφή, που είναι λαξευμένη σε μια πέτρα στη δυτική πρόσοψη του ναού “δια συνδρομής Δημητρίου, ιερεύς και Μίχο-1760″. Την ίδια χρονιά κατασκευάστη­καν και τοποθετήθηκαν και τα στασίδια. Σε πολλά στασίδια είναι χαραγμένα ονόματα Γοδοβασδινών και χρονολογία 1760. «Γιάννη, Παναγίτη 1760”.

Η Αγία Παρασκευή βυθισμένη μέσα στο πράσινο, ανάμεσα στα πεύκα που είναι οι αιώνιοι φρουροί της

Είναι ρυθμού βασιλικής με τρία κλιτή, χωρίς τρούλλο, με τρεις κίονες σε κάθε κιονοστοιχία και μια πλακοσκέπαστη τετράκλινη σαμαρωτή στέγη. Το δάπεδο είναι στρωμένο με ντόπιες λαξευμένες ακανόνιστες πέτρες. Στο ξύλινο νταβάνι σχηματίζονται μικρά ευθύγραμμα σχήματα άριστης τέχνης. Ιδιαίτερα εντυπωσιακό είναι το τέμπλο, θαυμάσιας ξυ­λογλυπτικής τέχνης, όπως και ο ξυλόγλυπτος δεσποτικός θρόνος και το προσκυνητάρι. Η αγιογράφηση της Αγίας Παρασκευής έγινε το 1779 από τρεις περίφημους ζωγράφους α­πό τους Χιονάδες της Ηπείρου, τον Κωνσταντίνο, τον Μιχάλη του Μιχάλη και τον Ιωάννη. Είναι οι ίδιοι που αγιογράφησαν και τον ναό του Αγίου Γεωργίου Οξυνείας, το 1779. Πά­νω από την είσοδο, που οδηγεί από τον κυρίως ναό στο γυναικωνίτη, υπάρχει η επιγρα­φή: “Ανιστορίθυ ο θήος και πάνσεπτος ναός ούτος της αγίας οσιομάρτηρος του Χ(ριστο)ύ Παρασκευής αρχιερατεύωντος του Θαιοφιλεστάτου Επισκόπου κιρίου Παρθενήου/ κε δηά σηνδρομίς Διμητρίου υερέος Επιτρόπου Θεοδόρου ευημερεύοντος Αθα­νασίου υερέος Κωνσταντί­νου υερέος Δανιήλ υερέος, Γεωργίου υερέος/ και δια χηρός Κωνσταντίνου Μι­χαήλ Μιχάλι Ιοάνη εκ χόρας Χιονηάδος εν ετι σωτιριο αψοθ (1779) Δεκεμ­βρίου 15”.

Επιγραφή πάνω από την εξωτερική είσοδο με χρονολογία 1760
Τμήμα της οροφής. Στο μέσο η “Πλατυτέρα”

Η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής διατηρείται μέχρι σήμερα, σχεδόν, σε άριστη κατά­σταση χάρις στην αγάπη και τη φροντίδα των κατοίκων της Καλομοίρας. Παλιότερα υπήρ­χε μόνιμα εκεί νεωκόρος, που τον πλήρωνε το χωριό, για να φροντίζει την εκκλησία και να ανάβει τα καντήλια σε καθημερινή βάση. Το 1986 η εκκλησία ανακηρύχθηκε διατηρητέο μνημείο. Το 1992, σε συνεργασία με τις αρμόδιες υπηρεσίες, αντικαταστάθηκε ολόκληρη η στέγη με απόλυτο σεβασμό στην πα­ράδοση και το περιβάλλον. Στο εσωτερικό όλος ο αγιογραφικός διάκοσμος και το πολύ­χρωμο νταβάνι καθαρίστηκαν από ειδικούς συντηρητές υπό την εποπτεία της Βυζαντινής εφορείας αρχαιοτήτων. Το αποτέλεσμα είναι πράγματι εκπληκτικό. Αναδείχτηκε σε όλο το μεγαλείο της η μεγάλη αρχαιολογική και καλλιτεχνική αξία της εκκλησίας Η δαπάνη πολλών εκατομμυρίων δραχμών καταβλήθηκε αποκλειστικά και μόνο από τους κατοίκους του χωριού. Και τούτο, γιατί για όλους τους Καλομοιριώτες ο ναός της Α­γίας Παρασκευής είναι ό,τι ιερότερο έχουν.

Οι Καλομοιριώτες, όπως είναι φυσικό, διατηρούν μέσω της παράδοσης έντονες μνήμες από τις τραγικές περιπέτειες της Παλιάς Γοδοβάσδας. Τα ερείπιά της κρύβουν και προκαλούν μνήμες από το παρελθόν, αλλά η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής αποτελεί σύμβο­λο-μνημείο, που δένει συναισθηματικά τους κατοίκους με τα δραματικά γεγονότα, που οδήγησαν στην ερήμωση του χωριού. Δυστυχώς όμως οι βάνδαλοι παραμόνευαν. Μια άγρια μέρα του Δεκέμβρη του 2004, ι­ερόσυλοι αρχαιοκάπηλοι διέρρηξαν την εκκλησία και με πρωτοφανείς βανδαλισμούς στην κυριολεξία την κατακερμάτισαν και τη λεηλάτησαν. Αφαίρεσαν την Ωραία Πύλη, ολόκλη­ρο τον Άμβωνα, από τη Σταύρωση τις δύο γυναικείες μορφές, την Παναγία και τη Μαρία τη Μαγδαληνή, που πλαισίωναν το Χριστό, και 35 εικόνες, δηλαδή αντικείμενα ανεκτίμη­της αρχαιολογικής και καλλιτεχνικής αξίας.

Γι’ αυτό όνειρο κάθε ξενιτεμένου Καλομοιριώτη ήταν πάντα να παρευρεθεί στο πανηγύ­ρι της Αγίας Παρασκευής στην Παλιά Γοδοβάσδα στις 26 Ιουλίου, που γιορτάζεται η μνή­μη της. Σ’ αυτό συνέβαλε και ο διακαής πόθος των κατοίκων να διανυκτερεύσουν, έστω και μια βραδιά, στην αρχική προγονική τους εστία. Ακόμη το δροσερό φυσικό περιβάλ­λον, μέσα στο κατακαλόκαιρο, με τα απαράμιλλα θέλγητρα ασκούσε ακατανίκητη γοητεί­α. Έτσι η γιορτή της Αγίας Παρασκευής, για πολλές δεκαετίες μετά τη μετοικεσία, ήταν το σημαντικότερο γεγονός της κοινωνικής ζωής της μικρής κοινότητας. Από την παραμονή της γιορτής, ύστερα από μεγάλη προετοιμασία, όλοι σχεδόν οι κά­τοικοι μετέβαιναν στο πάνω χωριό. Η μετάβαση γινόταν με τα πόδια και διαρκούσε δύο έως τρεις ώρες. Πρωί, πρωί χαρούμενες παρέες από νέους και νέες του χωριού ξεκινού­σαν για την Παλιά Γοδοβάσδα. Ήταν οι προπομποί, που είχαν ως αποστολή να καθαρί­σουν τα “κονάκια” και να τα στρώσουν με φτέρες. Στη συνέχεια ακολουθούσαν οι μεγα­λύτεροι σε ηλικία και τα μικρά παιδιά καβάλα σε ζώα.

Άξιο ιδιαίτερης προσοχής είναι και το δυσεξήγητο γεγο­νός ότι αναφέρονται πέντε ιε­ρείς (Δημήτριος, Αθανάσιος, Κων/νος, Δανιήλ, Γεώργιος). Οι εσωτερικοί τοίχοι του κυρί­ως ναού είναι παντού αγιογραφημένοι. Οι αγιογραφίες είναι σε δύο ή τρεις ζώνες σε κάθε πλευρά. Στην κάτω ζώνη έχουμε ολόσωμους αγίους, ε­νώ στις άλλες πολυπρόσωπες σκηνές από την Παλιά και την Καινή Διαθήκη, όπως τα Εισόδια της Θεοτόκου, η Κοίμηση της Θεοτόκου, η Δευτέρα Πα­ρουσία, η Βάπτιση, ο Παρά­δεισος, ο χορός Προφητών, Πεντηκοστή κ. λ. π. Σπάνιας καλλιτεχνικής αξίας ήταν και οι φορητές εικόνες, που δυστυχώς εκλάπησαν και αντικαταστάθηκαν με αντίγρα­φα.