Οργανοπαίκτες
Δεκαετία του ’50, “κάλεσμα” σε γάμο: με την πλόσκα ο Κ. Θ. Γάσιας και πίσω η κομπανία του Γιάν. Ντόκου
Δεν υπάρχει οργανωμένη κοινωνική ομάδα, όσο πρωτόγονη και αν είναι, που δεν προσπάθησε ή δεν προσπαθεί να απαλύνει τον καθημερινό μόχθο με νότες ψυχικής ανάτασης και απόλαυσης συναισθηματικής, να ψυχαγωγηθεί. Η ψυχαγωγία, και ετυμολογικά, δηλώνει την ορθή αγωγή και καλλιέργεια της ψυχής, της έδρας του συναισθηματικού κόσμου του ανθρώπου. Η μουσική είναι αναντικατάστατο μέσο γιαυτό το σκοπό. Αυτή δεν εξευγενίζει και ημερώνει απλά την ψυχή, αλλά χαρίζει άλλο χρώμα, άλλο άρωμα και άλλο ρυθμό στην ανθρώπινη ζωή. Άλλωστε η μουσική είναι απόλυτα αναγκαία σε πολύ σημαντικές κοινωνικές εκδηλώσεις, όπως είναι οι γάμοι, οι γιορτές, τα πανηγύρια. Αυτές οι ανάγκες, που είναι κοινές σε όλες τις ανθρώπινες κοινωνίες, γέννησαν και στη μικρή κοινωνία του χωριού μας την ομάδα των ντόπιων οργανοπαικτών. Τα λαϊκά όργανα κλαρίνο, βιολί, λαγούτο και ντέφι βρήκαν στο πρόσωπο μερικών από αυτούς εξαίρετους εκτελεστές.
Ως σημαντικότεροι αναφέρονται οι Γούσιος Γκόγκος (Τσιγκάνης), βιολιστής, Γιάννης Πηξομάτης, βιολιστής, Κων/νος Τατάρης, κλα- ριτζής, Κων/νος Γκόγκος (Πενιάς), λαγούτο, Στέργιος Γκόγκος, λαγούτο, Αθανάσιος Λιόντας, βιολί-ντέφι, Μιχάλης Κοσμάς, ντέφι και Ηρακλής Γκόγκος, κλαρίνο. Από αυτούς διακρίθηκαν ιδιαίτερα ο Γιάννης Πηξομάτης, ως θαυμάσιος καλλιτέχνης στο βιολί (πνίγηκε στον Πηνειό) και ο Κων/νος Τατάρης στο κλαρίνο, που κάλυψε τις ανάγκες του χωριού επί μισό περίπου αιώνα. Την παράδοσή του συνεχίζει σήμερα ο γιος του Γιάννης Τατάρης. Για τους γόμους, που χρειάζονταν και άλλη ορχήστρα, καλούσαν οργανοπαί κτες από άλλα χωριά, κυρίως όμως τους διάσημους κλαρινίστες Γιάννη Ντόκο και Κυριάκο Κωστούλα από το Μαλακάσι και το Στέργιο Τσούτσο (Μασό- πουλο) από το Μέτσοβο. Έπαιζαν τραγούδια τοπικά, παραδοσιακά και δημοτικά της ευρύτερης περιοχής, μερικά στη βλάχικη γλώσσα. Οι σημαντικότεροι χοροί ήταν: ο τσάμικος, ο συρτός – καλαματιανός, ο ηπειρώτικος και ο τοπικός συγκαθιστός.
